غزه در خون؛ برندگان سیمرغ در خواب نازند؟!
بله غزه در خون موج می‌زند. گرسنگی قتل عام می‌کند. بی‌سرپناهی و بی‌دوایی کودکان را به مرگ می‌رساند و خلاصه باند اشغالگر منطقه با حمایت آشکار و بی‌پروای ایالات متحده آمریکا همچنان بر طبل نسل‌کشی می‌کوبد و کسی هم جلودارش نیست. خوشبختانه ملت‌ها، فارغ از دولت‌های‌شان، در جهان به‌خصوص آمریکا و اروپا، صدای مردم فلسطین شده‌اند و خیابان‌ها را خالی نمی‌کنند.
رویکرد بارز در اعتراضات ومحکومیت‌های کشتار مردم غزه،حضور فعالانه وخلاقانه روشنفکران، به‌ویژه هنرمندان و خاصه، سینماگران مشهور و غیر مشهور است. روزی نیست که خبری از مشارکت فردی یا جمعی سینماگران جهان در زمینه‌های مختلف محکومیت یا اعلام عدم همکاری با اشخاص و شرکت‌های ذینفع اسرائیلی در رسانه‌ها منتشر نشود. حالا دیگر کار از انتشار یک پست در فضای مجازی گذشته است. شدت و حدت حملات دشمن انسانیت،همه مرزهای قانونی و اخلاقی را پشت‌سر گذاشته است؛ بنابراین نیروهای مقابل در گستره جبهه مقاومت نیازمند حضور جدی‌تر در میدان هستند و از همین‌روست که شاهدیم روشنفکران جامعه هنری/سینمایی هر یک به‌انحای مختلفی مبادرت به اعتراض می‌کنند.
یکی از شخصیت‌ها با نماد فلسطین یعنی چفیه بر گردن در جمع معترضان و انواع تظاهرات شرکت می‌کند، دیگری کمپین امضا راه می‌اندازد، آن دیگری پاپ فرانسیس را خطاب قرار می‌دهد و... خلاصه هر کدام به نحوی همراهی و حمایت خود را اعلام می‌کنند. مروری بر حضور نزدیک به ۵ هزار نفر از افراد مشهور در باب محکومیت رژیم کودک‌کش نشان می‌دهد این مشارکت‌ها به اشکال متنوعی صورت گرفته و روز به روز هم افزایش می‌یابد. همگرایی سینماگران از کشورهای بسیاری، از جمله آمریکا، بریتانیا، فرانسه، اسپانیا، آلمان و... با ملت فلسطین بی‌تردید به انزوای بیش از پیش رژیم ضد انسان منتهی شده است. این‌طور نیست که فکر کنیم مشارکت روشنفکران غربی در فضای مثلا دموکراسی غرب هزینه‌ای برای‌شان ندارد. از آنجا که رسانه‌های جریان اصلی در خدمت دولت‌ها هستند و کمپانی‌های مهم تولید محصول به اشکال مختلفی تحت تاثیر صهیونیسم جهانی است، غالبا شاهد درد‌سرهایی برای اهالی فرهنگ حامی فلسطین هستیم.
مثلا پس از اینکه «سوزان ساراندون» ضمن محکومیت نسل‌کشی، اعلام کرد «شرایط طوری شده که از یهودی‌بودن باید ترسید» بلافاصله او را از نمایندگی «آژانس هنرمندان مشهور» اخراج کردند. همچنان‌که تعداد زیاد دیگری حاضر به بیکاری شده ولی ناظر کشتار خانواده‌های مظلوم فلسطین بودن را برنتابیده‌اند، برای همین است که این روشنفکران وظیفه تاریخی خود می‌دانند تا در قالب یک‌نفره تا قالب چند ده یا هزار نفره وارد کارزار مبارزه برای توقف جنگ شده و می‌شوند. خصوصا چهره‌های صاحب جوایز جهانی و شهرت بین‌المللی در این زمینه برای خود تعهد و کنشی انسانی و وجدانی قائلند که در کنار مردم غزه قرار داشته باشند. واقعا هم اگر شهرت به‌درد چنین مواقعی نخورد پس به‌درد «لای جرز» می‌خورد.
کسب محبوبیت مردمی به‌واقع هم در زمان عسرت مردم باید کارگشا باشد و هنرمندان و روشنفکران بسیاری این واقعیت را در وضعیت کنونی به‌خوبی دریافته‌اند و در صحنه عملی دارند به آن تحقق می‌بخشند.
و اما این همه توضیح واضحات نوشتم تا برسم به این پرسش که سینماگران ما کجا هستند؟ چرا سخن و عمل مهمی از ناحیه «شاخص‌ها» نمی‌شنویم و نمی‌بینیم؟ این سؤال جدی است؟ از چی می‌ترسید؟ نان‌تان قطع می‌شود یا آب‌تان مسدود خواهد شد؟ چرا چهره‌های جهانی ما به‌صورت فردی یا جمعی مثلا از میدان انقلاب تا آزادی پیاده‌روی اعتراضی برگزار نمی‌کنند؟ یا حتی چرا برندگان سیمرغ جشنواره فیلم فجر نمی‌روند سه روز یا کمتر مقابل سفارت سوییس بست بنشینند؟ چرا هنرمندان شاخص و نامی ما نمی‌روند چند شبانه‌روز جلوی سفارت‌های اروپایی روزه بگیرند؟ و.... مثال‌های تصریح شده بالا دم‌دستی‌ترین نمونه است. سینماگران مدعی خلاقیت قاعدتا باید بتوانند با راهکارهای ابداعی و مبتکرانه‌تر وارد میدان اعتراض شوند. نتیجه اینکه حالا وقت ادای دین است، مبادا که فردا شرمنده کودکان گرسنه و بی‌داروی غزه باشیم.
یکی از شخصیت‌ها با نماد فلسطین یعنی چفیه بر گردن در جمع معترضان و انواع تظاهرات شرکت می‌کند، دیگری کمپین امضا راه می‌اندازد، آن دیگری پاپ فرانسیس را خطاب قرار می‌دهد و... خلاصه هر کدام به نحوی همراهی و حمایت خود را اعلام می‌کنند. مروری بر حضور نزدیک به ۵ هزار نفر از افراد مشهور در باب محکومیت رژیم کودک‌کش نشان می‌دهد این مشارکت‌ها به اشکال متنوعی صورت گرفته و روز به روز هم افزایش می‌یابد. همگرایی سینماگران از کشورهای بسیاری، از جمله آمریکا، بریتانیا، فرانسه، اسپانیا، آلمان و... با ملت فلسطین بی‌تردید به انزوای بیش از پیش رژیم ضد انسان منتهی شده است. این‌طور نیست که فکر کنیم مشارکت روشنفکران غربی در فضای مثلا دموکراسی غرب هزینه‌ای برای‌شان ندارد. از آنجا که رسانه‌های جریان اصلی در خدمت دولت‌ها هستند و کمپانی‌های مهم تولید محصول به اشکال مختلفی تحت تاثیر صهیونیسم جهانی است، غالبا شاهد درد‌سرهایی برای اهالی فرهنگ حامی فلسطین هستیم.
مثلا پس از اینکه «سوزان ساراندون» ضمن محکومیت نسل‌کشی، اعلام کرد «شرایط طوری شده که از یهودی‌بودن باید ترسید» بلافاصله او را از نمایندگی «آژانس هنرمندان مشهور» اخراج کردند. همچنان‌که تعداد زیاد دیگری حاضر به بیکاری شده ولی ناظر کشتار خانواده‌های مظلوم فلسطین بودن را برنتابیده‌اند، برای همین است که این روشنفکران وظیفه تاریخی خود می‌دانند تا در قالب یک‌نفره تا قالب چند ده یا هزار نفره وارد کارزار مبارزه برای توقف جنگ شده و می‌شوند. خصوصا چهره‌های صاحب جوایز جهانی و شهرت بین‌المللی در این زمینه برای خود تعهد و کنشی انسانی و وجدانی قائلند که در کنار مردم غزه قرار داشته باشند. واقعا هم اگر شهرت به‌درد چنین مواقعی نخورد پس به‌درد «لای جرز» می‌خورد.
کسب محبوبیت مردمی به‌واقع هم در زمان عسرت مردم باید کارگشا باشد و هنرمندان و روشنفکران بسیاری این واقعیت را در وضعیت کنونی به‌خوبی دریافته‌اند و در صحنه عملی دارند به آن تحقق می‌بخشند.
و اما این همه توضیح واضحات نوشتم تا برسم به این پرسش که سینماگران ما کجا هستند؟ چرا سخن و عمل مهمی از ناحیه «شاخص‌ها» نمی‌شنویم و نمی‌بینیم؟ این سؤال جدی است؟ از چی می‌ترسید؟ نان‌تان قطع می‌شود یا آب‌تان مسدود خواهد شد؟ چرا چهره‌های جهانی ما به‌صورت فردی یا جمعی مثلا از میدان انقلاب تا آزادی پیاده‌روی اعتراضی برگزار نمی‌کنند؟ یا حتی چرا برندگان سیمرغ جشنواره فیلم فجر نمی‌روند سه روز یا کمتر مقابل سفارت سوییس بست بنشینند؟ چرا هنرمندان شاخص و نامی ما نمی‌روند چند شبانه‌روز جلوی سفارت‌های اروپایی روزه بگیرند؟ و.... مثال‌های تصریح شده بالا دم‌دستی‌ترین نمونه است. سینماگران مدعی خلاقیت قاعدتا باید بتوانند با راهکارهای ابداعی و مبتکرانه‌تر وارد میدان اعتراض شوند. نتیجه اینکه حالا وقت ادای دین است، مبادا که فردا شرمنده کودکان گرسنه و بی‌داروی غزه باشیم.
